Zemheri Vakti

“Anladım ki, İnsanlar; Susanı korkak. Görmezden geleni aptal. Affetmeyi bileni çantada keklik sanıyorlar.. Ama yanılıyorlar.” Şemsi Tebrizi

Uzanıp demir kapılı gökyüzüne doğru, kendi sesinle konuşabilme cesareti gösterebildin mi canım kardeşim? Dipsiz kuyulara zemheri vakti itilip de en sevdiğinden bir söz bile uçup gelmedi mi sana; hiç bilemedim. Bir kere olsun, yerle gök arasında geçmişle gelecek arasındaymış gibi bir ufuk çizgisi çizmedin mi hayatına? Şimdi düşün bu tarumar dünyada gördüğün en derin yeri, abisleri, denizleri, vadileri. Neresi en derini? En derini, ruhunun o tok mayhoş sesi. Şimdi başla hadi ağlamaya, düşünmeden ne istediğini, sadece ağla, feryat figan ağla, bir tutam gözyaşı olsun dolduran, çürümüş içini…

Hani sen ağlarken seni yok sayanlar vardı ya; bilmem ne zaman, hangi gün? Şimdi gölgeni gönder onlara, ruhlarına asuman olsun bir ağaç gibi. Eskidendi o koluna attığın çentikler her aranmayan ve arınmayan güne dair. Çok eskidendi o dostluklar, o karşılıksız sandığın aşklar. Şarkılarda kaybolduğunu sanırken yağan yağmurun her damlasında mazi olmaktı kaderin. Bir düşün bugüne kadar yapılan tüm ihanetleri, söylenen yalanları, atılan iftiraları. Eskidendi canım kardeşim, oynadığın oyunlarda düşünmeden yaşayıp sadece gülmeyi bilmek, çocukluğunda kaldı.

Sanma ki yalnızsın bu dünya denen tek oda avluda. Tek bir noktayız hepimiz boş sandığımız bir kağıtta. Araya koyduğumuz beli kırık virgüllerle kendimizi kandırdığımız sayfalarda boş bir kelime olmaktan öteye geçemedik. Anlatamadık kendimizi, bir uçurtma olamadık rüzgarla birlikte bilinmezliğe giden. Hadi şimdi artık nokta koyma vakti. Yeni bir cümleyle bir romana can verme vakti. Eskidendi canım kardeşim o masum oyunlarda hiç küsmemiş gibi yeniden sarılmak. Şimdi tam zamanı, eskide kalmamış iptidai hayata yeniden başlamak.

Ne demiş Aziz Nesin: “Al yalnızlığını gel ! Korkma, sıkılmayız. Senin yalnızlığın benim yalnızlığımla konuşur, Biz ikimiz susarız.” İşte şimdi tam bitirme vakti. Yolunda gitmiyorsa şayet içine yaptığın yolculuk, engeller vardır sarı siyah zihninde. Kopar at onları gittiğin yolda kül gibi havaya, ilk rüzgarla uçup gitsin. Eskidendi canım kardeşim el verip de o elin, diğerkam annenin sıcacık sesiyle içten buluşması. Artık yalnızsın, artık yalnızlığınla yalnızsın, artık yalnızlığında yalnızlığın adısın.

Sevgiyle,

Özlem Özdemir |AstroFameo