İnsanlık soluğunu tutmuş bekliyor...

Gün gelir kaderinin karşısında tüm insanlık gibi oluk oluk kanarsın,

Yaralar açılır en masum benliğinde,

Gözyaşlarına avuç olur acıların,

Bir el atsam silsem kendimi satır satır dersin,

Her şeyi sindirirsin de bir tek kendinle yüzleşemezsin,

Senin nefes almaktan anladığın ne?

Sabah yeni güne uyanmak mı? Yoksa gece uykuya dalarken okuduğun dua mı?

Canım kardeşim, nefes almaktan kasıt, yaşadığın her an’dır.

Acılarını saklama gayretin ne?

Gözlerinde hepsi kayıtlı,

Sen gülerken, bana bakan gözlerinde en derin yaralar saklı

Şunu unutma:

Mesele, kaderinin karşısında tarumar olmak değil,

Mesele, iliklerine kadar içine çekmektir sana yazılmış kaderi.

Bir kez kabullendin mi, hayat kollarına akacak, yollar önünde bir bir açılacak.

Bil ki önce yok olacaksın, zerrene kadar yerle bir olacaksın,

Öldüm bittim tükendimler içinde yanacaksın,

Sonra da yoktan var olacaksın,

Ama nasıl var olmak? Eski senden daha güçlü kalkacaksın,

Neden ben diye sorgulama,

Etrafına bak,

Tek tek gördüğün herkes, istisnasız herkesin bir sebepten içi yanmakta,

Son nefesini vermese de yaşadıkları ölümden beter olmakta,

Ne için, kim için diye sorma,

Yaradan, öyle yaratmış ki insanlığı,

Aklımız yetmez anlamaya,

Ama emin ol, bu akıl yeter en azından kendi özünü bulmaya.

Şimdi, ilk kez ve belki de bir kez, otur yalnızlığınla baş başa,

Sor yalnızlığına ne bekler senin hoyrat düşüncelerinden?

Sonra da dinle en büyülü sessizliği, ve,

Kaybol yalnızlığının pençesinde,

Gözlerini kapadığında elindeki anahtarla açacağın kapı yine kaderinin kapısı olacak ama,

Bu sefer farkında olacaksın,

Sen olmak için kaderine muhtaç olduğuna…

Sevgiyle,

Özlem Özdemir |AstroFameo